İki dost
Aysel ƏLİZADƏ
01:57 / 03.12.2011
Səhərə qədər yuxuda görür köhnə dostunu. Oyanar-oyanmaz onu aramağı düşünür. Görən hardadı, necədi... Yuxuda görürdü ki, hansısa yad bir şəhərdədi. Böyük bir binanın içində gəzişir. Pilləkənlərlə qalxır yuxarı. Çoxlu otaqlar var hər qatda. Oteləbənzər nəhəng bir köşkdü. Qatlardan birində dayanır. Otaqlardan birinin qapısını açır. Dostu çarpayıda halsız uzanıb. “Nə olub ona?” – fikirləşir həmin dəqiqə – “nə olub ona?” Tanımadığı bir səs yandan deyir:
– Naxoşlayıb. Özünü yaxşı hiss eləmir.
Yaxınlaşır dostuna:
– Necəsən?
Dost gözünü zorla açıb baxır:
– Nəsə halım çönüb.
Ayrı sual vermir. Yanında oturur. Əlindən tutur dostunun.
Köhnə günləri xatırlayırlar danışmadan. Heç kim cınqırını çıxarmır. Hər ikisi də ürəyində birgə anları yada salır.
Yuxunu görən dost ürəyində danışır. “Yadındadı, bir gün yaman kefliydin, restorandan çıxdıq. Qarşıdan tanımadığımız bir qız gəlirdi. Yanımızdan keçəndə qəfildən qışqırdın üstünə. “Gecə vaxtı nə işin var küçələrdə?” Qız yazıq sarısını uddu.
Halsız dost ürəyində danışır. “Yadındadı, bir gün yaman kefliydim. Restorandan çıxmışdıq. Bir qız keçirdi təm-təkcə. Birdən birə qışqırdım yazıq qızın üstünə. “ Gecə vaxtı nə itin azıb küçələrdə, cəhənnəm ol xarabana”. Nə tərbiyəsiz adam idim...
Başı işlərinə qarışır. Bir az keçir. Telefon zəng çalır. Nömrəyə baxıb heyrətlənir. Əvvəlcə çaşır. Bu nömrə..bu nömrə.. bu onun nömrəsidi səhv eləmirəmsə. Dostunun az qala 10 ildi yığmadığı nömrəsinə bənzəyir bu nömrə.
–Alo
–Aaloo
–Dəhşətdi. Səhərə qədər yuxuma girmisən. Fikirləşirdim bu gün necə olur-olsun səni tapacam.
–Nə danışırsan?
–Doğrudan. İkimiz qəribə bir yerdəydik (xəstəydin demir), çoxlu adam gəlib gedirdi. Ürəyimizdə dərdləşirdik.
– Kövrəldim inan. Necəsən?
–Yaxşıyam. Ailə, iş, ev ... Başımı qaşımağa vaxt tapmıram. Sən necəsən?
–Çox şükür. Hər şey əladı.
–Nə gözəl. Əla olsun. Balan necədi?
–Çox şükür, o da yaxşıdı. Balam day yekə kişi olub. Day bala deyil, əmidi.
Onun hər sözün əvvəlinə “çox şükür” deməsindən dalağı sancır.
Bəlkə tərzini unutmuşam düşünür.
– Nə işlə məşğulsan? Danış görək.
– Otel işlədirdim, verdim qardaşıma. Namaz qılandan işimi dəyişdim. Alınmır o işdə içki-filan var.
– Sən namaz qılırsan?
– Hə. Xeyli vaxtdı. Axırıncı dəfə ad günümdə ölənə kimi içmişdim. Yenə dava salmışam kefin istəyən qədər. Ağlıma gələni eləmişəm. Gecəni harda keçirmişəm, neynəmişəm, yenə xəbərim olmayıb. Özümnən iyrəndim, inanırsan? Üç gün ayıla bilmirdim. Ayılanda güzgüyə baxdım, dedim, adam kişi olar. Bu nə sir-sifətdi ə, ağzın yerə dəyir. Elə o gündən qüsul aldım, namaza başladım.
– Hmm.. Necədi?
– Çox gözəl. Çox yaxşıyam. Dünyaya münasibətim dəyişib. Bütün həyatım dəyişib. İndi hər şeyə tamam ayrı cür baxıram. Əvvəlki vaxtlarım yadıma düşəndə ətim ürpənir. Səhər durandan gecəyə kimi iç, iç. Nə xəbərdi?! Özümnən xəbərim olmurdu. Sənin yadındadı da. Əşşi. Nə axmaq həyat idi. Çox şükür, keçib getdi. Sən necə, qılırsan hələ? Sən o vaxt yaman bağlanmışdın dinə.
– Yox. Mən tamam uzaqlaşmışam.
– Zarafat eləyirsən? Sən bizim namazqılanımız idin axı.
– Yoruldum. Bir gün ayıldım ki, din qanunlarıynan yaşamaqdan yorulmuşam. Özüm olmaq istədim. Özümü tapmaq istədim. Hər addımımı ölçüb-biçməkdən, dini göstərişlərlə yaşamadan sıxıldım. Son vaxtlarda çox fikirləşirdim bu barədə. Nəsə özümü gərgin hiss eləyirdim. Fikirləşirdim: görəsən, din mənim həyatımda olmasa necə olaram, kim olaram. O vaxtdan başladım fərqli kitablar oxumağa. Dinə dəxli olmayan şeylərlə maraqlandım. Özümü axtarmağa çalışdım. Xeyli düşündüm, depressiyalar keçirdim. Nə qədər olar axı, qəza orucları, qəza namazları... Bezdim sözün düzü. Hiss elədim ki, özümü zorlayıram. Əslində, içim yorulur. Başqa cür yaşamaq istəyirəm. Oruc tutmaq istəmirəm, namaz qılmağa vaxtım olmur. Axırda qərara gəldim ki, sakitcə öz həyatımı yaşayım.
– Necədi?
– Çox gözəl. Rahatladım. Ailəm, xanımım, uşaqlarım mənim dinimdi. Çox xoşbəxtəm. Özümü elə hey allahın qarşısında borclu, günahkar saymaqdan təngə gəldim düzü. Belə yaxşıdı. Hər halda mənə belə yaxşıdı. Bu dünyada mənə xoşdu, qardaş, o biri dünya olacaqsa, gedib hesabatımızı verərik. Heç kimin pulunu yemirəm, babalını yumuram, balasına şər atmıram. Öz həyatımı yaşayıram.
– Hm... Çox gözəl.
– Düzdü, bir az çətinlik yaradır. Ətraf nə deyər, adamlar səni bu cür qəbul edir, dəyişsən necə qarşılanarsan, nə bilim nə. Ancaq mənim ürəyim sakitdi.
– Mənim də. Mənə də belə yaxşıdı.
– Çox yaxşı. Görüşək bu günlərdə.
– Mütləq görüşək.
Aysel ƏLİZADƏ
[email protected]Bu yazı ( 775 ) - dəfə oxunmuşdur
