Darıxan adamların şeiri
Aysel ƏLİZADƏ
14:54 / 09.04.2011Darıxan adamların şeiri
Hamı yatır bu dünyadaBir biz oyaq qalmışıq, yarBir biz yaman darıxırıqAdamlıqdan dönmüşük, yar.Darıxırıq, gecə-gündüzDarıxırıq yorulmadan.Hamı dümdüz bu dünyadaBiz büküldük darıxmaqdan.Siz ədanızdan ölürsüzBiz ölürük darıxmaqdan.Darıxanlar ad alsaydı,Biz də ad, ödül alardıq.Yaxamızda çoxlu medal“Darıxan xadim” olardıq.Hamı bomboz , ciddi, qaraBir biz rəngli dəliyik, yar.Xəbərin yox bu baharaQorxa-qorxa giririk, yar.Bir biz yaman yalqızlaşdıqGah uçuruq, gah qaçırıq,Hamı yollarda qocalırBiz sükutda qocalırıq.Şütüyür səs maşın kimiQoşulur səs yad birinə.Bu səs ömrü yasin kimiDöndərir yas məclisinə.
Depressiya simfoniyasıSolub güllərin rəngiSənin gözlərin kimi...Artıq yaxşı görmürsənheç nələri,heç nəyi.BaxırsandumanlıdırHava, həyat, xəyallarHər şeydə bir tüstü var,Hər şeydə bir “bəsdir” var.Kimsə gizli bir küncdənÜfürür bu tüstünü.Tüstü-tüstü izləyirolanların qəsdini.Havada bir duman var.BaxırsanVə heç nəyiaydın görmür gözlərin,Ağırlaşıb gözlərin,Gücün çatmır onlara.Onlar yüklü gəmi təkSən də nəhəng dəniz təkQüvvət savaşı gedirBədənində, başında...Daha qalxmır qaşın da...Belə deyildi heç nə.Apaydındı varlıqlar,Apaydındı arzular,Apaydınıydı bunlar.Burda səndə olanlarHamısı şirəliydi,Hamısı al boyalıHamısı dəqiqiydi...Belə deyildi heç nə.Gözlərin bu deyildi...Güzgüdəki bu adamNəyə bənzəyir indi?Heç güzgü özü beləkifir deyildi axı...Rəngi güzgü kimiydiGörünürdü cizgilər.İndi tüstü-dumandanədir güzgüdəkilər?dalğalanır qabığıçirkin rənglərə çalır,bu nə güzgüdür axı –heç özünə oxşamır.Görə bilirdin axıGül kimi güzgün vardı.Yanılmış olmayasan,səninmiydi bu saxsı?!Yaxşı görürdün axıHər halda daha yaxşı...Güllər də gözəl idiDaha rəngli, şirəliGörməli, dərilməli...Sevilməliydi hər şey.Narkozmu altındasan,Hipnozmu içindəsən,Bəlkə dəli haraysan?!Nə oldu hansı andanSoldu bunların rəngi?Bağçadakı güllərinLəkətək hər çələngi.Yaşadığın olaylarqarışır bir-birinə.əşyalar yoxa çıxırhər şey çönür tərsinə.Adamlar ağac olur,Ağaclar kağız olur.Kağızlar uçaq kimiGöy üzündə uçuşur.Solğun mozayka kimiİç-içədir nəsnələr.ən ağrılı əsərlərbeləyazmır bunları.Qatışır əşyaların,qopur öncə bir ağrı.Gözdən beyninə dolur-dolanır, hey dolanır,boğur ağrı ilan təkboynunu, boğazını,Hər şey olur yeknəsək,yekə, böyük bir ağrı.Gözlərin həm tutuldu,həm tutulmadı birdən.Gördüyün bu ağaclaro ağaclar olmadı.Gördüyün bu adamlaro adamlar olmadı.Elə hey soyuqladınöskürmədən, əsmədən,burnun belə axmadı,heç zökəm də deyilsən.Ancaq xəstəhal düşdün.Harda belə üşütdün?Yorğanına bürünübdəhşət yaşadın birdən.Aman, zaman, görəsən,niyə dəyişdi hər yer?Başındakı bu ağrıNiyə heç bitmək bilmir?!Niyə görmür gözlərin...Niyə tutulur dilin?..Bu nə səs, bu nə sükut?Qarmaqarışıq həyatPəncərədən soxulurQapı döymədən girirEvinə, otağına.Hardansa uçub gəlirMərmi kimi bir qovğaOrtalığı dağıdır,Ev eşik olur durğun.Donub qalır ümidlər,Gözlərində həyəcan.Axşamdan sabahacanYer sanki lənətlənir.Masanın üstündəkiBoşqablar çiliklənir.Küçədəki maşınlarordu kimi düzlənir.Çılçıraq yerə enir,parçalanır işıqlar,göydən qaranlıq yağır,aramsızdı yağışlar.Hər şey durur, çalışır,qarışır səs sükuta.Düzən tamam dəyişir,ağır olur tamaşa.Bu baş o başa girirBədənlər qoşalaşırİnsan əjdaha kimiQəribə məxluqlaşır.Bu nə xəyal, nə yuxu,Bu nə cürət, nə qorxu –Bir gözün gördükləri.Gerçək qopdu tufan tək.Heyrətdən solan üzünMənzərədən qırışdı.Solğunlaşdı bənizinHər şey yandı, alışdı.Soldu güllər, ağaclarSolğun gözlərin kimi...Soldu yollar, yamaclar...Soldu günlərin kimi.
Atama yazdığım yasin
Qəbrinin üstündəyəm, ata,Qəbrinin üstündəyəm,Salam, ata,Xoş gəlmişəm.Heç nə dəyişmir, ataXoşbəxt olmur bir nəfərHamı dərdli, hüzünlühamı bizdən beşbetər.Ümid tapmadı heç kimÜmidlər harda axı?Damarlardan qəm axır...Gözlərdə də cəhənnəm.Mən də ki, yaman sənsiz...Mən də ki.. boş ver...Şərhsiz...Qəbrinin üstündə birgöyərçin yuva salıb.burda yumurta qoyubgöyərçin ana olub.Sən İzeli görmədinİzel oldu, sən öldün...Mən də göyərçin oldumSən bilmədin, bilmədin...Qəbrinin üstündəyəmBəlkə qəbrin üstümdə?!Kim bilir... bəlkə eləYüz ildir qəbr üstəyəm.Kim bilir bəlkə eləYüz ildir ki, beləyəm.Qəbrin qəlbim... səsləşirən gözəl sözlər beləbu cür cütləşə bilmir.Qosqoca bir adamdın,bilirdim ki, ağırsan.Arıqlamısan nədirbir çiynimdə yatırsan.Bir əlimlə götürübaparıb gətirirəm,daşıyıram yollarda.Yarı yolda yorulubsəni yerə qoyuram,Baxıram uzaqlara.Uzaqlar sonsuz, soyuqSonsuzdur hara baxsan.Hara gedirik, ata?Qocalıqdı bu yoxsa?!Yollarda qocalırıq,Yüz ildir ki, tənhayıq.Yüz ildir gələn də yox,Yüz ildir ki, burdayıq.Bir evdəyik hamımız,Bu evdə hamı yalqız.Bir evdə hamı susqun,Bir evdə hər şey yorğun.İçdiyim bu qəhvə dəqayğılı yırğalanır,yediyim bu çörək dəağır-ağır doğranır.Pərdələr dağ-dərə təkeyni yerdə boy salıb.Qapılar bağlı açıqarxivi xatırladır,Tarix özü usanıb,Evimiz yurdumuz təkBölünür, parçalanır...Yüz ildir ki, belədirBurda heç nə qocalmır.Xoşbəxt olmur bir nəfərhamı bizdən beşbetər...
Gəl şeiriGöyləri endirib aşağıUçuşunu gözləyənSəmanı bir az aşağı endirənbir əlgöylə yer arasında titrəyir.İstəsən heç döymə qapınıtıqqıldat astaca.Titrəyən bir əl üzünə açacaq.Sənicəftəylə otaq arasındaəsən bir əl qarşılayacaq.Xəbər gözləyir havadan.Nə geri gedə bilir,Nə önə gedə bilir.Bax güzgüdə əlinəEynən onun kimidir.Bir əl qoca əli təkfasiləsiz titrəyir.Gəncəcik bir əldi,Qocalıb.Ayaqlarını işə salıbtıqqıldat qapını.Ayaq yalnızyol ölçmək üçün deyil,ayaq həm dəgələ bilmək,qapını tıqqıldatmaq,Keçmişi unutmamaq üçündür.Unuda bilməmək üçündür.Özün dedin axıMəni başqasına buraxma,Keçmişimə at.Qapıya çat və tıqqıldat.O qapı ,o da sən,bu da əl.Gəl.
Səlim Babullaoğluna yazılıb
Siz zəng vuruballahı xatırladırsız,redaktor,siz mənim allahımı hardantanıyırsız?O sizə harda rast gəlib?Siz qarşılaşdınızmı hardasa?Yoxsa salam göndərib,Yoxsa “yerimə üzündən öp”deyib?!Redaktor, yerinizə olsammən də belə edərdim,zəng vurub “allah var şair,gəl tök bu daşı ətəyindən”deyərdim.Şairimi təklikdən alardım.Təkliyi dəyişmək olmur, redaktor,təkliyə düzəliş vermək olmur,təklik elə təklikdir,Təklik dəhşətdir!Seirlərimin yarısı sizdə,Yarısı təklikdə qalsın.Hə, bu arada,Gözünüz də aydın –Allah Yaponiyanı dağıtdı.Gəlin bir anlıqAyağa qalxıb bu gözəlölkəni anaq.Dünyanın yerinə biz yanaq,biz yanaq.Təki susmayaq redaktor,susmayaq.Susmaq hələ dinləmək deyil,Razı olmaq deyil,Susmaq elə susmaqdır, redaktor,Susmaq dəhşətdir!Dəyişə bilsəydim,əvvəlcə adımı,sonra inadımı dəyişərdim.Qonşumuzu dəyişərdim,məsələn.Ərini söyür,uşaqlarını döyür,hamını allaha tapşırır.Yalnız bəndənizsə şeirlə danışır.Günaydın, şeir.Axşamın xeyir.Günaydın, şeir.Günortan xeyir.Şeirdən ayıbdır axı, redaktor.Şeirdən utanıram.Hər şeyi bilir.Başımızın üstündən çəkilmir.Gedək redaktor,buraxaq allahımızı...qonşularımızı...özünü ağıllı sayanlarımızı.Yer üzünün iki dəlisi biz...Gerisini də siz deyin,Qınamayın, redaktor,biz hər şeyi öncədən bilirdik.Böyüyəcəyimizi və qocalmadanöləcəyimizi...Üzü qaradır yolların.Ən axmaq ayaqları gətirdiƏn boş adamlara dost oldu.ArayınHeç olmazsatelefonun üzü ağarsın.Bir cümləlik zəng nədir ki...Şeir oxuyun.İsti-isti yazdığınız bir şeir oxuyun.Qoy olsun bir misra,bir cümlə olsun,təki susmayın.Susmayın, redaktor.Bir də heç kimi soruşmayın.Heç bu qədər gecə olmayacaqbir də gecə.Heç bu qədər gözləməz ki,bir də kimsə.Gündüz belə durmayacaqgünəş daha,Heç bu sözlər deyilməz ki,nə zamansa.Bir cümləlik zəng nədir ki...Mən də elə danışmaramsusaram ki,Həqiqətlər sükutumlaSizin təki doğmalaşsın.Qoy həqiqətbu sükutda daldalansın.
Ay
Durub-durub düşünürGöydəki ay hər gecə.Üzümə elə baxırElə bil ki, mən gicəm.Gözü qaşı dəyişmirAğzı burnu xalı var.Mənim kimi tək deyilYanındadır ulduzlar.İzləyir addım-addım,Şımxırır ay üzümə.Elə bil tanıdığımGünah girir gözümə.Necə donuq, necə sərtBaxışları var ayın.Belə donuq belə sərtkeçir onla hər ayım.Yaşayırıq üz-üzə,Nə qış bilir, nə də yay.Otururuq diz-dizəSabahacan mən və ay.
lll
Günün ən unudulmaz vaxtıruhuna sarılıböpməyə bir adamın varmı?yalan danışmaqdan utanmamaqhəyatla barışmaqdır.Yaddaşından heç kim çıxmır,Rastına heç kim çıxmır,Çabalardan heç nə çıxmır,Çıxılmazlıqlardasan.Vay, sən necə bir ölkədəyaşayırsan –adamların sorunlardan ağlı çaşır.Qayğılardan don davurub baxışları,Özgələşib sevgililər,qohumlar da uzaqlaşıb.Qolların özünə sarılıb,səni aldadır,günəş doğan vaxtdı artıqqalx, gərnəş bir yatağında.Gözlərini ovuşdurub bax sağına,bax soluna,Nə görürsən, dost?Bir əzgin, həvəssiz, bir süstBir fağır da tapılmırYuxudan oyanıbdeyəsən:“günün aydın”.
Aysel ƏLİZADƏBu yazı ( 849 ) - dəfə oxunmuşdur
